Financiële zekerheidstelling remt ontwikkeling recyclingbranche?

De doelstelling van het klimaatakkoord is duidelijk: in 2050 moet 95% minder CO₂ worden uitgestoten om te voorkomen dat de aarde meer dan 2 graden opwarmt. Gelukkig weten we ook hoe we dit doel moeten bereiken. Minder energie verbruiken, duurzame opgewekte energie gebruiken, maar ook: zo snel mogelijk stappen maken richting een circulaire economie. 

Je zou dan ook verwachten dat recyclingbedrijven, bij uitstek bedrijven die een grote bijdrage leveren aan die circulaire economie, maximaal ondersteund worden om hun activiteiten uit te oefenen. Toch lopen heel wat recyclingbedrijven tegen (financiële) barrières aan om echte groei door te maken.

BEwerken vroeg Yorick Cramer, Sectormanager Industrie bij de Rabobank om zijn visie.

Een al langer bestaand probleem voor recyclingbedrijven is dat verzekeraars steeds terughoudender worden om deze bedrijven te verzekeren. De reden is dat bij recyclingbedrijven relatief veel branden plaatsvinden, waardoor de totale schadelast groter is dan de inkomsten aan premies. Daarmee is het voor verzekeraars niet rendabel dit soort bedrijven in de boeken te nemen. Verzekeringen worden niet meer afgesloten, niet meer geprolongeerd, of geprolongeerd tegen strengere condities (hogere premies, hoger eigen risico, meer preventie-eisen). Niet verzekerd zijn is niet alleen een risico voor recyclingbedrijven, maar zorgt er ook voor dat ze lastiger te financieren zijn. Een bank stelt namelijk als eis dat het onderpand wat wordt gegeven voor een financiering afdoende verzekerd moet zijn. Ook na een eventuele brand moet een financiering immers terug betaald kunnen worden.

Voor recyclingbedrijven komt daar nu mogelijk een extra uitdaging bij. In een wijzigingsvoorstel voor het omgevingsbesluit is namelijk opgenomen dat bij het afgeven van een vergunning voor afvalverwerkende bedrijven (waaronder recyclingbedrijven) de mogelijk bestaat tot het afdwingen van financiële zekerheid. Dat wil zeggen dat het recyclingbedrijf een bankgarantie, borgtocht of andere vorm van financiële zekerheid moet afgeven. Dit kan dan gebruikt worden om, mocht er een faillissement, bijvoorbeeld als gevolg van brand, ontstaan, de eventuele saneringskosten die de overheid zou moeten maken om de schade ongedaan te maken, mee te voldoen. Ook hier is de achterliggende reden dat in het verleden incidenten hebben plaatsgevonden, waarbij het bedrijf achteraf niet de middelen had om de veroorzaakte milieuschade te herstellen.

Yorick Cramer: “ alhoewel ik begrijp dat de overheid niet wil dat de maatschappij opdraait voor eventuele kosten, bestaat er een grote kans op een patstelling. Om aan de financiële zekerheidsstelling te kunnen voldoen, zullen veel bedrijven moeten aankloppen bij hun bank. De kans bestaat dan dat een bank deze financiële zekerheid niet kan invullen, vanwege de verzekeringsrisico’s die spelen. Ook legt de financiële zekerheidstelling een beslag op de vrije cash-flow. Cash-flow die noodzakelijk is om te groeien, maar ook om te investeren in preventiemaatregelen.

Om deze patstelling te doorbreken, ben ik van mening dat er intensief moet worden samengewerkt. Uitgangspunt hierbij zou moeten zijn dat we recycling erkennen als een onmisbare stap in onze gezamenlijke verduurzamingsopgave. Hieruit volgt automatisch dat er een oplossing zal worden gezocht voor de beschreven barrières. Bedrijven en brancheorganisaties nemen hun verantwoordelijkheid om brand en milieuschade te voorkomen.  Verzekeraars geven aan onder welke voorwaarden recyclingbedrijven kunnen worden verzekerd. Banken maken duidelijk onder welke voorwaarden zij kunnen financieren. En de overheid zorgt er voor dat regelgeving groei niet remt. Het is de hoogste tijd om samen deze stappen te zetten.”